Του Επισκόπου Κερνίτσης Χρυσάνθου –
Βοηθού Επισκόπου της Ι.Μ. Πατρών
Ματθ.19,14 «Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν προς με, τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».
Είθισται η νέα γενιά να γίνεται αποδέκτης πολλών επικριτικών σχολίων από τους μεγαλύτερους και ωριμότερους. Τα παιδιά συχνά κατηγορούνται για ανωριμότητα, για έλλειψη στόχων για το μέλλον, για οκνηρία.
Έρευνες και μελέτες, επιστημονικές αναλύσεις και θεωρίες αναζήτησαν και αναζητούν τον ιδανικό τρόπο διαπαιδαγώγησης, τη σωστή αγωγή για τα παιδιά ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στα σύγχρονα δεδομένα και στις προσδοκίες μας.
Δεν είναι λίγες όμως οι φορές στις οποίες μικρά παιδιά μας απέδειξαν με τον αυθορμητισμό τους και την αγνότητά τους ότι έχουμε να μάθουμε πολλά από αυτά. Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτή της Νεκταρίας.
Η Νεκταρία είναι ένα κορίτσι δεκατριών ετών, μαθήτρια της δευτέρας τάξης του Γυμνασίου. Όπως συνηθίζουν πολλά παιδιά έτσι και η Νεκταρία είχε έναν κουμπαρά στον οποίο αποταμίευε τα χρήματά της.
Σε αντίθεση όμως με τα περισσότερα παιδιά, τα οποία αποταμιεύουν χρήματα με σκοπό να αγοράσουν διάφορα αγαθά με κριτήριο «το τερπνόν ή το χρήσιμον» η Νεκταρία αποφάσισε να αξιοποιήσει τα χρήματά της με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο: αποφάσισε να τα διαθέσει στην ανακαίνιση του Ιερού Ναού του Αγίου Νεκταρίου Πατρών!
Πόσα συναισθήματα και πόσες σκέψεις προκαλεί αυτή η πράξη! Πόση αγάπη μπορεί να κρύβει ένα μικρό παιδί στην ψυχή του!
Πόση πίστη! Πόση ανιδιοτέλεια! Σε ένα κόσμο στον οποίο κυριαρχεί ο ψυχρός υπολογισμός, η μεταξίωση των αξιών και στον οποίο τα δεδομένα της ζωής οικονομικοποιήθηκαν, σ’ ένα τέτοιο άγονο έδαφος πώς άνθισε ένα τέτοιο σπάνιο λουλούδι;
Πώς δυο μάτια βλέπουν καθαρά μέσα στον κουρνιαχτό που σηκώθηκε;
Στο μυαλό μου έρχονται στίχοι και ευαγγελικές περικοπές ατάκτως ερριμμένοι: «Οξειδώθηκα μες στην νοτιά των ανθρώπων», «Πάντα ανοιχτά παντ’ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου», «μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία», «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν· ή γάρ τόν ένα μισήσει καί τόν έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται καί τού ετέρου καταφρονήσει. ου δύνασθε θεώ δουλεύειν καί μαμωνά», «ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία,οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν».
Τι είναι αυτό λοιπόν που πρέπει να διδαχθούμε από τα παιδιά; Τι σημαίνει να ξαναγίνουμε παιδιά; Πρόκειται για έναν εξόφθαλμο παλιμπαιδισμό; Φυσικά και όχι!
Γίνομαι ξανά παιδί δεν σημαίνει ότι νηπιάζω ως προς τον νου. Σημαίνει πως νηπιάζω ως προς την κακία!
Γίνομαι δηλαδή ταπεινός και ανυπόκριτος απαλλαγμένος από τον φθόνο και την κενοδοξία και αγνός στην καρδιά και στην σάρκα όπως τα μικρά παιδιά. Σημαίνει πως αγαπώ όπως τα παιδιά, πηγαία , βαθειά, με ανιδιοτέλεια, χωρίς όρια και όρους.
Όπως ακριβώς ένα μικρό παιδί που αγκαλιάζει σφιχτά τη μητέρα του που το μάλωσε, όπως ένα παιδί που ασπάζεται με θέρμη τις εικόνες των αγίων και που προσεύχεται με απλές λέξεις οι οποίες όμως βγαίνουν από την καρδιά του και όχι μόνο από το στόμα του.
Η Νεκταρία διδάσκει. Όχι με λόγια αλλά με έργα. Διδάσκει την αγάπη. Την αγάπη στον Θεό και στους Αγίους.
Την αγάπη στον Άγιο – προστάτη της, τον Άγιο Νεκτάριο, ακολουθώντας τα βήματά του στον δρόμο της πίστης και της προσφοράς.
Σε μια εποχή που αναζητούν όλοι τη χρυσή επένδυση και τον πλουτισμό, η Νεκταρία μας απέδειξε τη φτώχια μας. Αθόρυβα, ανώνυμα, ανιδιοτελώς!
