Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2018

Ο ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΣ ΟΜΙΛΗΣΕ ΣΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΠΑΤΡΩΝ


Την Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018 ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κερνίτσης κ. Χρύσανθος, κατόπιν προσκλήσεως της Χριστιανικής Στέγης Πατρών, ομίλησε στο ιστορικό αυτό βήμα αναλύοντας το θέμα: "καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου"

ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ







Αποσπάσματα της ομιλίας του Θεοφιλεστάτου: 

Σας εκφράζω τις βαθύτατες ευχαριστίες μου διά την πρόσκληση την οποία μου απευθύνατε, προκειμένου να βρεθώ στο βήμα της αιθούσης της Χριστιανικής Στέγης Πατρών. Βρίσκομαι εδώ με ευχή και ευλογία του σεπτού πατρός και Ποιμενάρχου μας, του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. Χρυσοστόμου. Δεν σας κρύβω ότι αισθάνομαι ένα δέος εβρισκόμενος σε αυτό το βήμα το οποίο έχουν τιμήσει με την παρουσία τους διαπρεπείς ομιλητές, κληρικοί και λαϊκοί. 

Αγαπητοί μου πατέρες, ευσεβείς μου αδελφοί, 

Ένας από τους μεγάλους διδασκάλους της γνήσιας ασκητικής, πνευματικής ζωής, ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος, μας παρέδωσε ένα κείμενο που δίκαια έχει χαρακτηριστεί ως: «η προσευχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής». Κάθε πιστός κλίνει γόνυ καρδίας στο άκουσμα των στίχων της. Ας τους φέρουμε στο νου μας: 

«Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καί ἀργολογίας μή μοι δῷς.

Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονής καί ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ

Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁράν τά ἐμά πταίσματα, καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου……»

Θα ήθελα σήμερα αδελφοί μου να εστιάσουμε την προσοχή μας στις τελευταίες αυτές λέξεις…. « καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου……»

Κατάκριση. Ένα καρκίνωμα της πνευματικής ζωής, ένα θέμα που μας αφορά όλους, μια αμαρτία που πράττουμε συχνά ελαφρά τη καρδία χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τη βαρύτητά της, καλυπτόμενοι συχνά πίσω από εγωκεντρικές, δαιμονικές δικαιολογίες.

Αρέσκεται ο άνθρωπος να διαδίδει τις αμαρτίες, τα ελαττώματα και τα σφάλματα των άλλων, προβάλλοντας παράλληλα άμεσα ή έμμεσα τη δική του δήθεν αγιότητα.  Όταν, όμως, λέγει ο άνθρωπος, ίσως και με εμπάθεια, πως ο τάδε είπε ψέματα, οργίστηκε, έκλεψε ή επόρνευσε, διαπράττει το αμάρτημα της καταλαλιάς και επ’ ουδενί δεν αμνηστεύεται η αμαρτία του με τη δικαιολογία πως τα όσα λέγει είναι αληθινά. Όταν κανείς, κινούμενος όχι από γνήσια ελατήρια, ανακοινώνει τα παραπτώματα του αδερφού του, τότε αμαρτάνει, αδιάφορο αν το περιεχόμενο των λόγων του είναι αληθινό ή ψεύτικο. 

Συχνά δε η καταλαλιά οδηγεί στην χειροτέρα αυτής αμαρτία, την κατάκριση. Βγάζει ο άνθρωπος αβίαστα το συμπέρασμα πως ο τάδε είναι ψεύτης, ή θυμώδης, ή κλέπτης, ή ανήθικος. Βγάζει καταδικαστική απόφαση όχι πλέον για την πράξη του αδερφού του αλλά για τον ίδιο ως άνθρωπο. 
Το να κρίνει κανείς, είναι αρπαγή χωρίς ντροπή του αξιώματος του Θεού. Το να κατακρίνει κανείς είναι όλεθρος της ίδιας της ψυχής αυτού που κατακρίνει. 
……………………………………………………..

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει πως είναι χειρότερο το να κατηγορήσει κανείς παρά το να φάγει ανθρώπινο κρέας. Πόσες φορές κομπιάζουμε εγωιστικά και φαρισαϊκά οι άνθρωποι για τα πνευματικά μας αγωνίσματα, όπως αυτό της εγκράτειας και της νηστείας, καθ’ ην στιγμήν κατατρώγουμε τις σάρκες των αδερφών μας μέσω της κατακρίσεως.

Ο Φαρισαίος της παραβολής όταν προσευχόταν στο ιερό και ευχαριστούσε το Θεό για τα πνευματικά του κατορθώματα δεν έλεγε ψέματα. Πράγματι ήταν ελεήμων, νηστευτής, δίκαιος και ηθικός. Δεν έλεγε ψέματα, αλήθεια έλεγε. Έχουμε χρέος να ευχαριστούμε το Θεό αν καταφέρνουμε κάτι καλό στον πνευματικό μας αγώνα, όμως να μην ξεχνάμε πως ό, τι καλό υπάρχει σε εμάς είναι δώρο δικό Του καθώς δικά μας είναι μόνο τα λάθη, τα πάθη και οι αμαρτίες μας. Δεν επιτιμήθηκε ο Φαρισαίος επειδή δεν ήταν όπως οι λοιποί των ανθρώπων αλλά διότι κατέκρινε τον τελώνη. Με λόγια περιφρονητικά χαρακτήρισε τον συμπροσευχόμενο του, μέσα σε αυτόν τον άγιο χώρο του ναού, «οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης». Με ένα λόγο του κατακρίνει ολόκληρη τη ζωή του τελώνου και αμαυρώνει ολόκληρη την υπόληψή του. Ωσάν οι αμαρτωλοί να μην έχουν ελπίδα σωτηρίας και ωσάν ο ίδιος να προσομοιάζει προς τον μόνον αναμάρτητον και δικαιοκρίτην Κύριον. Γι’ αυτό ο ταπεινός Τελώνης, ο έχων συναίσθηση της αμαρτωλότητός του και αναφωνών το ἰλάσθητί μοι, φεύγει δικαιωμένος από το ναό. 
…………………………………………………………
Διαβάζουμε στο Γεροντικό ότι ένας μοναχός έκρινε αυστηρά τον αδελφό του για τις αμαρτίες του και όταν ο αδελφός εκείνος πέθανε, Άγγελος Κυρίου έφερε την ψυχή του μπροστά στον κατακρίνοντα λέγονάς του: «Κοίτα, αυτός που έκρινες εκοιμήθη. Πού λοιπόν διατάζεις να βάλω την ψυχή του; Στην Βασιλεία του Θεού ή στην κόλαση;». Η οπτασία αυτή συγκλόνισε το μοναχό και τον έκανε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του με μύρια δάκρυα και στεναγμούς, παρακαλώντας τον Θεό να τον συγχωρήσει για την μεγάλη αμαρτία της κατακρίσεως.

Εμείς βλέπουμε πολλές φορές αδελφούς μας, ως σάρκα φορούντες, τον κόσμον οικούντες και εξ ενεργείας του διαβόλου, να πίπτουν και να αστοχούν. Όταν αυτές οι ψυχές, στο ταμείο τους, αγκαλιάζουν τα πόδια του Εσταυρωμένου και ζητούν το άπειρο έλεος του, ή καταφεύγουν στο επιτραχήλιο του πνευματικού δια την ίαση της ψυχής και την άφεση των αμαρτιών τους, εμείς το γνωρίζουμε; 

Ξέρετε αδελφοί μου πόσες εκπλήξεις μας αναμένουν, όπως λένε και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, παλαιότεροι και νεώτεροι, κατά την ημέρα εκείνη την ένδοξο και επιφανή, της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού; Θα δούμε αδελφούς που εμείς, από την εγωπάθειά μας και τη φαρισαϊκή μας νοοτροπία, τους είχαμε στείλει στην κόλαση, να απολαμβάνουν των επουρανίων αγαθών της Βασιλείας του Θεού. Διότι ο Θεός δέχεται την μετάνοια του ανθρώπου έστω και την τελευταία στιγμή της ζωής του. 

Πόσες συγκλονιστικές εμπειρίες δεν έχουμε βιώσει οι πνευματικοί;  Πόσοι αδελφοί μας, που για χρόνια πολλά έζησαν μακράν της Εκκλησίας, δεν ήρθαν εις εαυτόν και ανεζήτησαν το σωτήριον μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως, και εν συνεχεία προσήλθαν εις το Ποτήριον της Ζωής για να γίνουν χριστοφόροι και θεοφόροι, σύσσωμοι και σύναιμοι Χριστού.   
……………………………………

“Ενας μοναχός σ' ένα Κοινόβιο, αμελής στα πνευματικά, έπεσε βαρειά άρρωστος και ήλθε η ώρα της αναχωρήσεως του από τον μάταιον τούτον κόσμο. Κι ενώ βρισκόταν σ' αυτή την κατάσταση έχαιρε. 
Στους συμμοναστές του που τον ρωτούσαν απορώντας για την παρησσία του εκείνος απάντησε: 

“Ήμουν πάντα αμελής στα πνευματικά μου καθήκοντα, όμως ένα πράγμα τήρησα με ακρίβεια στη ζωή μου: Δεν κατέκρινα ποτέ μου άνθρωπο. Γι'αυτό σκοπεύω να ειπώ στο Δεσπότη Χριστό, όταν παρουσιαστώ ενώπιον Του: ≪Συ, Κύριε, είπες, μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε≫, κι ελπίζω ότι δεν θα με κρίνει αυστηρά”. 

Κι ο ηγούμενος του απάντησε με θαυμασμό και συγκίνηση : “Πήγαινε ειρηνικά στα αιώνιο ταξίδι σου, παιδί μου. Εσύ κατώρθωσες, χωρίς κόπο να σωθείς”

Αδελφοί μου, αυτά τα ολίγα και πτωχά φώτισε ο Θεός να πούμε σε αυτή την ευλογημένη σύναξη της Χριστιανικής Στέγης Πατρών που τόσα πολλά έχει προσφέρει στην πνευματική οικοδομή του λαού του Θεού. 

Εύχομαι να αρχίσουμε να αγωνιζόμαστε κατά του πάθους της κατακρίσεως ώστε να φτάσουμε σε τέτοιο πνευματικό ύψος ώστε να βλέπουμε μόνον τα δικά μας πταίσματα και να μην κατακρίνουμε τον αδελφό μας.

Ο Θεός μαζί μας.
Καλή και ευλογημένη Τεσσαρακοστή.